uskarżanie się na ból

się od paracetamolu lub NLPZ, jeżeli nie ma przeciw-wskazań do ich zastosowania. Jeśli efekt jest niezado-walający lub ból się nasila, należy przejść na wyższy stopień drabiny analgetycznej. Do opioidów II stopnia drabiny analgetycznej zaliczamy: kodeinę, dihydro-kodeinę i tramadol oraz bardzo niskie dawki morfiny i oksykodonu. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową. Jeżeli znasz inne definicje pasujące do hasła „uskarżać się na coś” lub potrafisz określić ich inny kontekst znaczeniowy, możesz dodać je za pomocą formularza dostępnego w opcji Dodaj nowy. Pamiętaj, aby opisy były krótkie i trafne. pewnym czasie kumulowanie się napięć. W przypadku, kiedy. ktoś okalecza się właśnie po to, by poczuć ulgę, faktycznie nie. odczuwa bólu. U części samookaleczających się osób, sam akt jest osobliwą. formą zwrócenia na siebie uwagi albo wołania o pomoc. nastolatków nie radzących sobie z presją otoczenia i własnymi. problemami. How to say uskarżanie-się in English? Pronunciation of uskarżanie-się with 1 audio pronunciation and more for uskarżanie-się. role, w których specjalizuje się aktor ★★★ GRDYKA: rusza się pod brodą ★★★ KRYZYS: załamanie się gospodarki ★★★ BLEJTRAM: na nim rozpina się płótno ★★★ IDEOWIEC: kieruje się szczytnymi celami ★★★ STĘKANIE: uskarżanie się na ból ★★★ MÓZGOWIEC: pot. człowiek zajmujący się twórczą pracą Tenue Pour Rencontrer Sa Belle Famille. Trwa ładowanie... ( Wielu lekarzy wskazuje, że ich pacjenci zmagający się z zespołem nieszczelnego jelita często skarżą się na bolesność stawów. Wielu lekarzy wskazuje, że ich pacjenci zmagający się z zespołem nieszczelnego jelita często skarżą się na bolesność stawów. Najczęściej jednak związane jest to z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Wkrótce jednak badania go wykluczają i okazuje się, że przyczyną bolesności jest zły stan jelit. Czasem zespół nieszczelnych jelit bywa też łączony z chorobami autoimmunologicznymi. Na kolejnej stronie znajdziesz WIDEO, z którego dowiesz się więcej na temat leczenia ostrej biegunki Zobacz także: Picie alkoholu może zwiększać ryzyko zachorowania na 7 typów raka fot. Adobe Stock Zapalenie zatok jest częstą infekcją, która w wielu przypadkach samoistnie mija, jednak czasami może prowadzić do bardzo ciężkich powikłań. Nie należy lekceważyć objawów zapalenia zatok. Szczególnie, że mogą one być mylnie interpretowane jako przeziębienie lub alergia, przez co chory może przez długi czas leczyć się nieprawidłowo lub nie podejmować w ogóle leczenia. Spis treści: Objawy ostrego zapalenia zatok Objawy przewlekłego zapalenia zatok Przebieg zapalenia zatok Rozpoznanie zapalenia zatok (badania) Objawy ostrego zapalenia zatok Ostre zapalenie zatok to stan zapalny błony śluzowej zatok trwający mniej niż 12 tygodni (na ogół 3-4 tygodnie). Ma ostry i nagły początek. Najczęstszą przyczyną choroby są wirusy, podobnie jak w przypadku nieżytu nosa związanego z przeziębieniem. Jeśli katar nie ustępuje w ciągu 10 dni, można podejrzewać, że infekcja objęła zatoki. Typowe dla zapalenia zatok są katar i obrzęk śluzówki nosa oraz naprzemienne występowanie objawów, ustępowanie ich i nawracanie. Główne objawy ostrego zapalenia zatok to: obfita wodnista wydzielina z nosa, przekrwienie i obrzęk błony śluzowej nosa, podwyższona temperatura ciała, ból twarzy nad zajętą zatoką, ból głowy (często narastający przy pochylaniu głowy), spływanie wydzieliny po tylnej ścianie gardła, uczucie rozpierania w okolicy zatok, kaszel, zaburzenia węchu. Należy pamiętać, że ból zatok nie jest typowym objawem zapalenia zatok, bardzo często tego rodzaju dolegliwości świadczą o innych problemach, na ogół - migrenie. Dlatego uskarżanie się wyłącznie na ból zatok nie stanowi kryterium rozpoznania stanu zapalnego. Więcej: Ból zatok – skąd się bierze i jak mu zaradzić? Jeśli zapalenie zatok ma przyczynę bakteryjną, to chory może zaobserwować nieco inne objawy: wydzielina z nosa staje się ropna i gęsta, katar jest często jednostronny, występuje jednostronna tkliwość w okolicy policzka, ból w okolicach zęba po jednej stronie, pogorszenie objawów po wcześniejszej krótkotrwałej poprawie. Ostre zapalenie zatok przeważnie ustępuje samoistnie. W ciągu 48 godzin chory powinien odczuć poprawę samopoczucia i złagodzenie objawów. Jeżeli podejrzewa się przyczynę bakteryjną, to konieczne jest zgłoszenie się do lekarza i przyjmowanie antybiotyku. Objawy przewlekłego zapalenia zatok Przewlekłe zapalenia zatok trwa dłużej niż 12 tygodni i charakteryzuje się trwałymi zmianami w błonie śluzowej zatok. Mogą prowadzić do niego inne stany zapalne, również spowodowane alergią, polipy w nosie, urazy, krzywa przegroda, a także choroby przyzębia. Przewlekłe zapalenie zatok objawia się: bólem twarzy, bólami głowy (są mniej nasilone, ale długotrwałe) wydzieliną z nosa, często zielony katar lub żółty, niedrożnością nosa, nudnościami, bólem w uszach, nieprzyjemnym zapachem z ust. Osoba z przewlekłym zapaleniem zatok może często pochrząkiwać i pokasływać, co jest spowodowane podrażnieniem gardła przez spływającą po nim wydzielinę. Przebieg zapalenia zatok Zapalenie zatok przebiega fazowo. W fazie ostrej objawy są bardziej nasilone, wydzielina wodnista, a choroba przypomina przeziębienie. W większości przypadków infekcja przemija niezależnie do leczenia. W rzadkich przypadkach (2% wszystkich ostrych zapaleń nosa i zatok) dochodzi do nadkażenia bakteryjnego. W tym przypadku konieczna jest interwencja lekarza i przyjmowanie antybiotyku. Zapalenie zatok może przejść w fazę przewlekłą, którą rozpoznaje się, gdy objawy występują ponad 12 tygodni. Jednocześnie badanie obrazowe uwidacznia stałe zmiany w błonie śluzowej zatok. Charakterystyczne w przebiegu przewlekłego zapalenia zatok jest to, że objawy nasilają się i zmniejszają (fazy zaostrzeń i remisji). Rozpoznanie zapalenia zatok (badania) Zapalenie zatok jest rozpoznawane na podstawie objawów i czasu ich trwania. Szczególnie w ostrej fazie choroby lekarz może z samego wywiadu stwierdzić, że nieprzyjemne dolegliwością są spowodowane zajęciem zatok. Jednak w niejasnych albo długotrwałych przypadkach, specjalista (najczęściej laryngolog) powinien zlecić dodatkową diagnostykę. Pomocniczymi badaniami w rozpoznaniu zapalenia zatok są: badania obrazowe: tomografia zatok, rezonans magnetyczny zatok, morfologia krwi i OB - przy podejrzeniu bakteryjnego zapalenia zatok, posiew na podstawie pobranej wydzieliny - przy podejrzeniu przewlekłego zapalenia zatok, badania mikrobiologiczne - w razie, gdy antybiotyki nie pomagają, można wykonać badania płynu z nakłucia zatoki, endoskopia nosa i zatok, rynoskopia. W przypadku zauważenia u siebie objawów zapalenia zatok, nie należy zwlekać z wizytą u lekarza. Infekcja może prowadzić do ciężkich powikłań: zapalenia kości i szpiku, utraty wzroku, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, ropnia mózgu lub zakrzepicy zatoki jamistej. Objawami powikłań zapalenia zatok dotyczącymi mózgu mogą być silne bóle głowy, wysoka gorączka, zaburzenia świadomości, drgawki - symptomy dość szybko postępują. Więcej o zatokach:Płukanie zatok – kiedy i jak wykonywać irygację zatok?Zapalenie zatok - objawy i leczenie, co na ból zatokDomowe sposoby na zatoki: inhalacje, okłady, nawilżanie, napary i płukanie zatokJak szybko i skutecznie oczyścić zatoki? [Porady]Woda utleniona na zatoki – jak ją przygotować i stosować? [INSTRUKCJA]Katar zatokowy świadczy o zapaleniu zatok. Jak się go pozbyć?Leki na zatoki - jakie wybrać? Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Medycyna ogólna Ważny temat Kobieta Ciąża Dziecko Uroda Dieta Leczenie w ramach NFZ Publikacja: 20 październik 2018 Ostatnia aktualizacja: 22 październik 2018 Międzynarodowe Stowarzyszenie Badania Bólu zaleca wielokierunkowe leczenie chorych z bólem przewlekłym, zwracając uwagę nie tylko na aspekt somatyczny, lecz także na potrzebę poprawy funkcjonowania emocjonalnego i społecznego. Ból przewlekły i jego niewłaściwe leczenie są u seniorów związane z niekorzystnymi następstwami, ale jednocześnie optymalne leczenie bólu u osób w tej grupie wiekowej stanowi problem kliniczny ze względu na ograniczenia w stosowaniu farmakoterapii oraz w dostępie do innych metod leczenia. Leczenie bólu u osób w wieku podeszłym wymaga szeregu modyfikacji w stosunku do leczenia stosowanego u osób młodszych, wynikających zarówno ze związanych z wiekiem zmian w układzie nocyceptywnym, jak również ze zmian w farmakokinetyce leków, spowodowanych zwiększeniem ilości tkanki tłuszczowej i zmniejszeniem ilości wody. Konieczność zmiany wyboru i dawkowania leków wynika również z postępującego, fizjologicznego pogorszenia funkcji wątroby i nerek. Miarą jakości leczenia bólu jest fakt, jak ból ten jest oceniany. Dla chorych w wieku podeszłym najbardziej zrozumiała i łatwa do oceny jest skala numeryczna NRS (ang. Numeric Rating Scale), wg której 0 oznacza zupełny brak bólu, natomiast 10 – ból największy do wyobrażenia. Według tej skali wszystko, co przekracza 3 punkty (niezależnie czy jest to ból ostry, czy przewlekły), oceniamy jako złą kontrolę bólu. Ocena natężenia bólu pozwala dobrać leki z odpowiedniego szczebla drabiny analgetycznej, a wnikliwa jego ocena w trakcie terapii pozwala ocenić skuteczność leczenia. U chorych z zaburzeniami poznawczymi sugerowaną przez IASP (International Association for the Study of Pain – Międzynarodowe Towarzystwo Badania Bólu) jest skala obserwacyjna Doloplus-2. Oceniamy w niej 10 parametrów zebranych w trzech podgrupach: reakcje somatyczne (5 parametrów): uskarżanie się, przyjmowanie postawy ciała chroniącej przed bólem, chronienie bolesnego obszaru, wyraz twarzy, zaburzenia snu, reakcje psychomotoryczne (2 parametry): mycie i/lub ubieranie, mobilność, reakcje psychosocjalne (3 parametry): komunikatywność, życie społeczne, problemy z zachowaniem. Każdy z parametrów oceniany jest od 0 do 3 punktów (zakres wyników: 0-30). Za próg wskazujący na występowanie bólu, który wymaga włączenia leków przeciwbólowych, przyjęto 5 punktów. Do najczęściej stosowanych leków przy walce z bólem u starszych zalicza się: Paracetamol- Spośród analgetyków nieopioidowych jest zalecany jako lek pierwszego wyboru w bólu o słabym lub umiarkowanym nasileniu ze względu na jego skuteczność i profil bezpieczeństwa. Niesteroidowe leki przeciwzapalne- Wskazaniem do ich stosowania jest sytuacja, gdy inne metody lecznicze są nieskuteczne, a ocena ryzyka w stosunku do zysków jest korzystna dla pacjenta. Opioidy- powinny być rozważone u pacjentów z bólem o nasileniu od umiarkowanego do silnego, istotnie obniżającym jakość życia i upośledzającym funkcjonowanie fizyczne, u których leczenie przyczynowe jest zakończone lub aktualnie niemożliwe do przeprowadzenia. leki do stosowania miejscowego- w postaci plastrów- 5% lidokainę oraz 8% kapsaicynę. Plastry zawierające 5% lidokainę są zarejestrowane w Polsce do leczenia bólu po przebytej infekcji wirusem Herpes zoster, jednakże łatwość ich stosowania, brak ogólnoustrojowych objawów niepożądanych oraz brak ryzyka interakcji lekowych są powodem stosowania tego preparatu także w zespołach bólu pochodzenia mięśniowo-szkieletowego. Hemofilia - rzadka, ale poważna choroba krwi 05/03/2021 Hemofilia to choroba stosunkowo rzadka, jednak nieświadomość o niej może mieć tragiczne konsekwencje. Hemofilicy, mimo że wbrew powszechnym informacjom nie krwawią szybciej, krwawią jednak dłużej, co w przypadku nawet niewielkich urazów może powodować znaczna utratę krwi i poważne powikłania. Szczepienia COVID-19 – informator 09/01/2021 Mija rok, od kiedy cały świat dotknęła pandemia. Przeprowadzone badania naukowe pozwoliły na wytworzenie szczepionki, której przyjęcie – według naukowców - powinno być kluczowym elementem walki z koronawirusem SARS-CoV-2 . Poniżej przedstawiamy najważniejsze informacje udostępnione przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Tężyczka - nieznana choroba XXI wieku 30/12/2020 Życie w ciągłym biegu, napięcie i przewlekły stres są źródłem wielu problemów zdrowotnych. Rozwój badań laboratoryjnych, obrazowych i klinicznych sprzyja wyróżnianiu nowych jednostek chorobowych. Jedną z takich jest tężyczka, która występuje dość rzadko w postaci jawnej, jednak jak się okazuje, jest co raz częstsza w postaci utajonej i trudna do zdiagnozowania. Przepracowanie 31/10/2020 Wiele osób w Polsce nadmiernie się przepracowuje. Przez nadmierne zaangażowanie i przenoszenie pracy do domu, nadgodziny lub niesprzyjające warunki pracy, pracownicy narażeni są na chroniczny stres, który prowadzi do przepracowania, a w efekcie do wypalenia zawodowego. Jak rozpoznać objawy i co można zrobić aby zadbać o swój stan zdrowia? ABY położyć kres wykorzystywaniu dziecka, trzeba wpierw ten problem dostrzec. W licznych książkach poświęconych tej tematyce specjaliści wymieniają wiele symptomów, na które rodzice powinni zwracać uwagę. Należą do nich: uskarżanie się na ból przy oddawaniu moczu lub kału, infekcje narządów rozrodczych, otarcia i zranienia w okolicach genitaliów, raptowne pojawienie się moczenia nocnego, utrata apetytu bądź inne zaburzenia związane z jedzeniem, przedwczesna zmysłowość w sposobie bycia, nagły lęk związany z przebywaniem w pewnych miejscach, na przykład w szkole lub w niektórych częściach domu, napady panicznego strachu, przesadny lęk przed rozbieraniem się, obawa przed przebywaniem sam na sam z kimś znajomym oraz skłonność do samookaleczeń. Wystrzegaj się jednak pochopnych wniosków. Większość tych symptomów wcale nie musi oznaczać, że twoje dziecko jest wykorzystywane. Każdy z nich może sygnalizować zupełnie inny problem. Jeżeli jednak dostrzegasz u dziecka niepokojące objawy, spróbuj delikatnie poruszyć tę sprawę, mówiąc na przykład: „Gdyby cię ktoś dotykał w taki sposób, że byłoby ci niemiło, zawsze możesz mi o tym powiedzieć, a ja zrobię wszystko, żeby cię ochronić. Czy coś takiego już ci się przytrafiło?” (Przypowieści 20:5). Jeśli dziecko ci wyjawi, że jest wykorzystywane pod względem seksualnym, na pewno będzie to dla ciebie wstrząsem. Ale pamiętaj: twoja reakcja odegra zasadniczą rolę w procesie powrotu dziecka do równowagi. Jest ono przytłoczone nieznośnym brzemieniem i potrzebuje twojej „dorosłej” pomocy, by je zrzucić. Pochwal dziecko za to, iż zdobyło się na odwagę i ci się zwierzyło. Wciąż je zapewniaj, że zrobisz wszystko, aby było bezpieczne, że całą winę ponosi sprawca, a nie ono, że wcale nie jest „złe” i że naprawdę je kochasz. Niektórzy prawnicy radzą, żeby jak najszybciej zgłaszać odpowiednim władzom wypadki nadużyć seksualnych. W pewnych krajach jest to wymóg prawa. Z kolei w innych system prawny stwarza niewielkie szanse na ukaranie winowajcy. A co wtedy, gdy napastnikiem jest ktoś najbliższy: współmałżonek? Niestety, wiele kobiet nie podejmuje wtedy zdecydowanych kroków. Z całą pewnością niezmiernie trudno jest stanąć oko w oko ze wstrząsającą rzeczywistością, iż partner wykorzystuje dziecko. Więzy uczuciowe bywają ogromnie silne, niejednokrotnie w grę wchodzi również zależność finansowa. Pokrzywdzona matka zdaje sobie zazwyczaj sprawę, że wydanie męża może go kosztować utratę rodziny, pracy i dobrego imienia.* Ale w rzeczywistości zbierze on po prostu to, co posiał (Galacjan 6:7). Z drugiej strony niewinne dzieci mogą stracić o wiele więcej, jeśli się im nie zaufa i nie zapewni ochrony. Zagrożona jest cała ich przyszłość. Nie mają tyle sił, co dorośli. Uraz może wyryć piętno na ich psychice i spaczyć ich stosunek do życia. To one potrzebują czułej opieki i mają do niej prawo (porównaj 1 Mojżeszową 33:13, 14). Opiekunowie powinni więc robić wszystko, co w ich mocy, żeby w rozsądny sposób chronić dzieci! Wielu odpowiedzialnych rodziców postanawia zapewnić poszkodowanemu dziecku fachową pomoc. Upewnij się jednak, czy dany specjalista uszanuje twe przekonania religijne — tak samo, jak byś postąpił wtedy, gdybyś potrzebował skorzystać z usług chirurga.* Pomóż dziecku odzyskać poczucie godności osobistej, bezustannie okazując mu rodzicielską miłość. Zdrowe zakupy Uzależnienie – definicja Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, Urazów i Przyczyn Zgonów (ICD) zespół uzależnienia to zbiór zjawisk fizjologicznych, behawioralnych i poznawczych, w którym używanie danej substancji lub klasy substancji przyjmuje dla danej osoby o wiele wyższy priorytet niż inne zachowania, które kiedyś miały większą wartość. Główną cechą zespołu uzależnienia jest pragnienie (często silne, czasem przytłaczające) sięgnęcia po substancje psychoaktywne (przepisane przez lekarza lub nie), alkohol lub tytoń2. Jak podaje American Psychiatric Association, uzależnienie to złożony stan, choroba mózgu, która przejawia się kompulsywnym stosowaniem danej substancji mimo szkodliwych konsekwencji. Osoby uzależnione skupiają się na używaniu tej substancji, takiej jak alkohol czy narkotyk, do tego stopnia, że to przejmuje ich życie. Piją alkohol lub biorą narkotyk nawet wtedy, gdy wiedzą, że spowoduje to problemy3. Rodzaje uzależnień Ogólnie rzecz biorąc uzależnienia możemy podzielić na nałogi przebiegające na płaszczyźnie zarówno fizycznej, jak i psychicznej, oraz na nałogi mające wyłącznie aspekt psychiczny. Samo uzależnienie fizyczne (fizjologiczne) polega na zwiększonej tolerancji organizmu na daną substancję w wyniku jej stosowania (potrzebna jest coraz większa dawka by osiągnąć oczekiwany efekt) i na występowaniu zespołu odstawiennego (abstynencyjnego) podczas zmniejszania dawki lub prób nagłego odstawienia substancji. Takie fizyczne uzależnienie może pojawić się w przypadku stosowania wielu leków, nawet jeśli przyjmujemy je zgodnie z zaleceniami lekarza4. Zespół odstawienny nie jest subiektywnym odczuciem osoby uzaleźnionej, ale daje obiektywnie mierzalne objawy: – spadek ciśnienia tętniczego, – zwolnienie czynności serca, – obniżenie poziomu kortyzolu, – obniżenie poziomu adrenaliny, – obniżenie poziomu dopaminy5. Uzależnienie psychiczne także jest szkodliwe – ma biologiczne podłoże w mózgu i prowadzi do spustoszeń w psychice, które nawet po zatrzymaniu szkodliwych zachowań nie cofają się samoistnie lub cofają bardzo powoli. Różni się od fizjologicznego tym, że nie dochodzi przy nim do zatrucia organizmu6. W zespole uzależnienia, zwłaszcza od jakiejś substancji, zwykle najpierw dochodzi do uzależnienia psychicznego, a potem do fizycznego. Do uzależnień psychiczno-fizycznych zaliczamy: a) uzależnienie od alkoholu (alkoholizm, choroba alkoholowa) – najczęściej występujący rodzaj uzależnienia; alkohol jest substancją o działaniu depresyjnym, czyli wpływającą na układ nerwowy uspokajająco, relaksująco, usypiająco, przeciwlękowo i spowalniająco; szacuje się, że uzależnienie od alkoholu skraca życie o 16 lat, ponieważ: – alkohol powoduje wiele chorób ( udar mózgu, zaburzenia krzepliwości krwi, zanik robaka móżdżku, zaburzenia czucia, stłuszczenie, a następnie marskość wątroby, chorobę wrzodową, zapalenie trzustki, cukrzycę, kardiomiopatię rozstrzeniową, zaburzenia rytmu serca, zaburzenia hormonalne, osteopenię, nadciśnienie tętnicze, otyłość centralną, kamicę nerkową, zaburzenia gojenia się ran, niedokrwistość, małopłytkowość, obniżoną odporność, nowotwory: wątroby, przełyku, trzustki, języka, krtani, gardła, piersi, jelita grubego i odbytnicy), zmnieniając przy tym ich obraz, co nastręcza trudności z postawieniem diagnozy; – alkoholicy późno podejmują leczenie chorób somatycznych, leczą się niesystematycznie; – alkohol zmniejsza skuteczność leczenia; – alkohol zwiększa wypadkowość; – alkohol zwiększa ryzyko podjęcia próby samobójczej (3-9 razy); – zdarzają się śmiertelne zatrucia alkoholem7; b) uzależnienie od papierosów (nikotyny) – także bardzo częste uzależnienie; nikotyna pobudza organizm i podwyższa ciśnienie tętnicze; z czasem konieczne są coraz większe dawki nikotyny dla osiągnięcia tego samego poziomu pobudzenia; oprócz uzależnienia, palenie tytoniu niesie ze sobą ryzyko choroby sercowo-naczyniowej, nowotworu złośliwego, chorób układu oddechowego, niepłodności i zaburzeń w przebiegu ciąży8; obniża także wiek menopauzy u kobiet; c) uzależnienie od substancji lotnych (wąchanie rozpuszczalników, kleju) – wytworzenie się uzależnienia fizycznego zdarza się zwłaszcza w przypadku wdychania toluenu; środki te są bardzo niebezpieczne, ponieważ nie tylko uzależniają (zwłaszcza psychicznie), ale także powodują uszkodzenia różnych organów organizmu: wąroby, nerek, szpiku kostnego i mózgu (zaburzenia pamięci, intelektu i chodu); dojść może także do opuchnięcia gardła lub zaburzeń rytmu serca, włącznie z zatrzymaniem; zdarzają się przypadki uduszenia, spalenia lub śmierci w wyniku wypadku spowodowanego wąchaniem substancji lotnych9; d) uzależnienie od opioidów (opiatów), takich jak: – heroina – najsilniej uzależniający narkotyk; do uzależnienia do chodzi bardzo szybko; bardzo łatwo można ją przedawkować; przedawkowanie powoduje zwolnioną akcję serca, sinicę, krańcową senność, wiotczenie mięśni szkieletowych i spowolnienie oddechu aż do jego zaniku i zgonu; stosowaniu heroiny towarzyszy ryzyko zarażenia się chorobą zakaźną przenoszoną przez krew (WZW typu C, HIV)10; – inne opioidy to morfina, opium, kodeina, oksykodon; e) uzależnienie od środków uspokajających, nasennych i przeciwlękowych, np.: – barbituranów (leki nasenne) – szybko wywołują tolerancję organizmu, potrzebne są więc coraz większe dawki, przez co różnica między dawką terapeutyczną a dawką śmiertelną staje się niebezpiecznie mała; przedawkowanie może spowodować zapaść oddechową, śpiączkę i śmierć; długotrwałe stosowanie może wywoływać zaburzenia neurologiczne i psychiczne, a nawet zespół otępienny; barbiturany mogą powodować zapalenia oskrzeli i płuc11; – benzodiazepin (leki uspokajające, np. relanium) – o wiele bezpieczniejsze od barbituranów, ale także uzależniające; śmiertelne przedawkowanie zdarza się bardzo rzadko (zatrzymanie oddechu i akcji serca); ryzyko przedawkowania rośnie przy jednoczesnym stosowaniu innego depresanta (np. alkoholu)12. Niektóre substancje powodują uzależnienie psychiczne bez fizycznego (lub brak jest dowodów na występowanie fizycznego uzależnienia przy stosowaniu tych substancji). Mimo to mogą one być bardzo niebezpieczne także ze względu na ich fizyczny wpływ na organizm. Należą do nich: a) stymulanty (środki pobudzające), takie jak: – kokaina - może prowadzić do wyniszczenia psychicznego i fizycznego, uszkodzenia i martwicy przegrody nosowej, psychozy pokokainowej, paranoi na tle pasożytniczym (formikacja), anhedonii (utraty zdolności odczuwania przyjemności), a w przypadku kobiet w ciąży – śmierci płodu; zdarzają się zgody z powodu przedawkowania13; – amfetamina – zaburza zdolności intelektualne w zadaniach złożonych, zmniejsza potencję, może prowadzić do ogólnego wyniszczenia organizmu, anhedonii, psychozy majaczeniowo-urojeniowej, depresji, udaru mózgu; nieodwracalnie uszkadza niektóre neurony dopaminowe; przedawkowanie powoduje tachykardię, bóle w klatce piersiowej, nadciśnienie tętnicze, a nawet zagrażającą życiu zapaść14; – ecstasy – powoduje długiego kaca (do 48 h), szczękościsk, podnosi ciśnienie krwi i przyspiesza tętno, powoduje migotanie komór serca; może wywoływać stany depresyjne, urojenia i psychozy; długotrwałe stosowanie zaburza procesy zapamiętywania (zmniejsza objętość hipokampu); ecstasy podnosi ciepłotę ciała, często niezauważalną dla osoby będącej pod jej wpływem, co może prowadzić do odwodnienia, które może wywołać spadek ciśnienia krwi, utratę świadomości, uszkodzenie organów wewnętrznych, a nawet zgon; zbyt intensywne uzupełnianie płynów z kolei może doprowadzić do śpiączki i także śmierci15; – mefedron – może wywoływać epizody psychotyczne, prowadzące do trwałych zaburzeń psychiatrycznych; sprzyja ryzykownym zachowaniom seksualnym; przedawkowanie powoduje przyspieszenie rytmu serca, palpitację, lęk, paranoję, depresję, napady padaczkowe, trudności w oddychaniu; może powodować udar lub hiponatremię (spadek poziomu sodu), w wyniku której może dojść do obrzęku mózgu i zgonu16; b) środki halucynogenne (w tym LSD, fencyklidyna, grzyby halucynogenne, rośliny halucynogenne); przypadki uzależnienia tymi substancjami zdarzają się bardzo rzadko, niemniej jednak są to środki bardzo niebezpieczne przede wszystkim ze względu na wywoływany przez nie stan psychiczny – panikę i spowodowane nią niebezpieczne zachowania, a także poważne zmiany psychotyczne, mogące prowadzić do trwałych zaburzeń psychiatrycznych17; c) konopie: – marihuana – może powodować zespół amotywacyjny (brak energii, apatię); osłabia pamięć krótkotrwałą i operacyjną; może zaostrzać zaburzenia psychiczne lub przyspieszać ich wystąpienie u osób ze skłonnościami do nich; regularne palenie marihuany zaburza funkcjonowanie dużych dróg oddechowych; co ciekawe, w przypadku marihuany występuje często zjawisko odwrotnej tolerancji – oczekiwane efekty uzyskuje się z czasem przy pomocy mniejszych dawek niż wcześniej18; – syntetyczne kannabinoidy – imitują działanie zawartego w konopiach psychoaktywnego THC; o ile marihuana zawiera także substancje o działaniu odwrotnym do THC, co niejako chroni przed groźnymi skutkami stosowania tego związku, to w kannabinoidach syntetycznych tej ochrony już nie ma; przedawkowanie powoduje utratę kontaktu z otoczeniem, co stwarza ryzyko różnego rodzaju niebezpiecznych wypadków; zbyt duże dawki mogą powodować strach, ataki paniki, zachowania agresywne i autoagresywne, a nawet zgon; stosowanie kannabinoidów syntetycznych może zwiększać ryzyko zaburzeń układu krążenia (podnoszą ciśnienie krwi), zaburzeń pracy serca, powodować bóle w klatce piersiowej, a nawet zawał; kannabinoidy mogą wywoływać drgawki, a niektóre ich metabolity mogą działać rakotwórczo19. Oprócz uzależnienia od substancji istnieją także uzależnienia od czynności uznawanej za nagradzającą. Są one nazywane uzależnieniami behawioralnymi (czynnościowymi). Czynność taka początkowo sprawia przyjemność, ale później staje się przymusowa i wywiera negatywny wpływ na codzienne życie i jego aspekty takie jak praca, związek, zdrowie czy stan konta. Do uzależnień behawioralnych zalicza się – uzależnienie od zakupów (zakupoholizm) – zakupy mogą uzależniać, ponieważ po dokonaniu zakupu wydziela się w naszym organizmie większa ilość dopaminy, która wywołuje odczucie przyjemności i łagodzi ewentualne napięcie; w zakupoholizmie występuje zjawisko tolerancji, czyli w tym wypadku coraz większa ilość wydawanych pieniędzy i czasu przeznaczanego na zakupy, oraz abstynencji, czyli złe samopoczucie w sytuacji niemożności kupienia danych przedmiotów; głównym celem zakupów staje isę uśmierzenie nieprzyjemnych odczuć20; – uzależnienie od pracy (pracoholizm) – motywuje do destrukcyjnych zachowań, takich jak nałogowe regulowanie uczuć, tworzenie iluzji zniekształcających rzeczywistość i budowanie wizerunku na nadmiernym zaangażowaniu w pracę; pracoholizm niszczy więzi z bliskimi; pracoholik wszystkie swoje najważniejsze potrzeby (takie jak ambicja, poczucie władzy, kontroli, rywalizacja, sukces i prestiż) zaspokaja w miejscu pracy; to uzależnienie prowadzi do poczucia osamotnienia, braku kontaktu z własnymi emocjami (są albo tłumione, albo pokrywane złością), konfliktów, a także problemów zdrowotnych21; – uzależnienie od seksu (seksoholizm) – jak Bohdan Woronowicz, „seksoholizm to stan psychiczny charakteryzujący się przede wszystkim stałym, wewnętrznym przymusem (silną potrzebą) realizowania w warunkach realnych bądź wirtualnych, z przedmiotami lub osobami, czynności/zachowań o charakterze erotycznym lub seksualnym”; do czynności tych należą kontakty fizyczne, oglądanie pornografii, masturbacja, cyberseks, fantazjowanie na tematy erotyczne; do uzależnienia dochodzi po wielokrotnym powtarzaniu tych czynności, mimo szkodliwych następstw; czynności te są przedkładane wtedy ponad inne zajęcia i zachowania, a próby kontrolowania lub zaprzestania ich są nieudane; w seksoholizmie występuje poczucie fizycznego przymusu znalezienia zaspokojenia, nawet jeśli sprawia ono ból, z jednoczesnym brakiem odczuwania prawdziwego pożądania i ochoty na seks22; – uzależnienie od internetu (siecioholizm) – według badań ok. 4-8% regularnych użytkowników internetu jest od niego uzależnionych; uzależnienie to rozpoznaje się przede wszystkim wtedy, gdy korzystanie z internetu niekorzystnie wpływa na życie danej osoby (wywołuje pogorszenie relacji z bliskimi, problemy w szkole lub w pracy, itp.) 23; – uzależnienie od hazardu – częste, powtarzające się uprawianie hazardu, który zaczyna kontrolować życie chorego i prowadzi do zaniedbania jego społecznych, zawodowych i rodzinnych zobowiązań; główne czynniki, jakie mogą prowadzić do powstania tego uzależnienia, to głębokie zaburzenie poczucia własnej wartości, zaburzenia relacji z innymi i niekontrolowane stany pobudzenia wywoływane grą; ostatecznie gra staje się dla hazardzisty najważniejsza, na czym cierpi jego zdrowie fizyczne i relacje z otoczeniem; uzależnieniu towarzyszą zaburzenia logicznego myślenia związane z graniem, np. przy przewidywaniu wygranej; problemy z hazardem ma 2-3% społeczeństwa24; – uzależnienie od opalania (tanoreksja) – polega na obsesyjnej chęci nadania skórze ciemniejszego odcienia; o wiele częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn; może prowadzić do powstania nowotworu skóry25; – uzależnienie od ćwiczeń fizycznych – choć ćwiczenia fizyczne ogólnie rzecz biorąc są zdrowe, to od nich także można się uzależnić; o uzależnieniu tym mówimy wtedy, gdy osoba ćwicząca ma objawy odstawienia przy braku ćwiczeń (nerwowość, rozdrażnienie, lęk), występuje u niej potrzeba coraz częstszego lub dłuższego wykonywania ćwiczeń lub ćwiczy mimo negatywnych konsekwencji (np. pomimo kontuzji); szacuje się, że na to uzależnienie cierpi ok. 5% ogólnej populacji, 7% studentów kierunków sportowych i od 2 do 30% osób regularnie ćwiczących26; – uzależnienie od jedzenia (jedzenioholizm) – jest to zaburzenie odżywiania, w którym spożywa się zbyt duże ilości pokarmu w niekontrolowany sposób, bez odczuwania głodu fizycznego; jedzenie ma na celu zagłuszenie problemów i trudnych emocji; osoba uzależniona sięga po jedzenie nie tylko wtedy, kiedy jest głodna, ale także przy podwyższonym napięciu emocjonalnym, lęku, niepokoju lub innych silnych uczuciach; zaniedbywane są inne źródła przyjemności; przejedzenie powoduje negatywne skutki zdrowotne27; – uzależnienie od zdrowego odżywiania się (ortoreksja) – nadmierna koncentracja na zdrowych sposobach odżywiania; spędzanie czasu głównie na obmyślaniu i przygotowywaniu zdrowych posiłków kosztem innych czynności; unikanie spotkań towarzyskich, by nie być narażonym na „niezdrowe” jedzenie; może prowadzić do wielu chorób z powodu niedożywienia organizmu (braku niezbędnych składników odżywczych); leczy się głównie przy pomocy racjonalnej diety ułożonej przez lekarza lub dietetyka (dla wyrównania niedoborów); jeśli chory nie akceptuje takiej diety, konieczna jest także psychoterapia28. Uzależnienie – objawy Uzależnienie charakteryzuje się przede wszystkim: – poczuciem przymusu, – brakiem kontroli nad zachowaniem, – potrzebą coraz silniejszych doznań (zjawisko tolerancji), – zaniedbywaniem obowiązków, – ograniczeniem innych przyjemności,– kontynuowaniem zachowania mimo jego szkodliwości. Ponadto w przypadku uzależnień od substancji możemy zaobserwować u chorego objawy: a) fizyczne: – zaczerwienione lub szkliste oczy, – rozszerzone źrenice, – nagłe zmiany wagi, – problemy ze snem lub zbyt długie spanie, – niezadbany, niechlujny wygląd, – słaba koordynacja ruchowa, – zmnieniony zapach ciała, b) psychologiczne: – zwiększona drażliwość lub agresywność, – zmiany nastawienia/osobowości, – senność, – depresja, – nagłe zmiany w kręgu znajomych, – dramatyczne zmiany zwyczajów i/lub priorytetów, – podjęcie działalności przestępczej29. Przy uzależnieniach behawioralnych najważniejsze symptomy to: – spędzanie większości czasu na wykonywaniu danej czynności, myśleniu o niej, organizowaniu jej wykonywania lub dochodzeniu do siebie po jej wykonywaniu; – korzystanie z danej czynności jako głównego sposobu radzenia sobie z emocjami i by „poczuć się normalnie”, – kontynuowanie czynności mimo fizycznych i/lub psychicznych szkód, – doświadczanie problemów z porzuceniem czynności mimo postanowienia, by z nią skończyć, – zaniedbywanie obowiązków pracowniczych, szkolnych lub rodzinnych, by częściej wykonywać daną czynność, – doświadczanie objawów zespołu abstynencyjnego (np. depresja, rozdrażnienie) podczas prób zaprzestania czynności, – minimalizowanie lub ukrywanie rozmiarów problemu30. Najczęstszym uzależnieniem w Polsce jest choroba alkoholowa. Główne objawy alkoholizmu to: – wewnętrzny przymus wypicia; – utrata kontroli nad piciem; – zwiększenie tolerancji na alkohol (picie coraz większych ilości alkoholu by osiągnąć stan nietrzeźwości); – zmniejszona tolerancja na alkohol – w późniejszej fazie ten sam efekt nietrzeźwości osiąga się przy mniejszych ilościach alkoholu; – koncentracja życia wokół alkoholu; – problemy z pamięcią i świadomością („urwany film”); – udowadnianie kontroli nad piciem (okresowe abstynencje); – alkoholowy zespół abstynencyjny po odstawieniu alkoholu – drżenie mięśni, niepokój, drażliwość, nudności, wymioty, nadpotliwość, biegunka, zaburzenia świadomości, majaczenia31. Uzależnienia u dzieci Dzieci i młodzież także są narażone na różnego rodzaju uzależnienia. Według raportu Fundacji CBOS i Krajowego Biura Przeciwdziałania Narkomanii z roku 2016 główne zagrożenia odnotowane w grupie wiekowej 18-19 latków to: a) palenie papierosów – pali regularnie ok. 21% badanych (odsetek ten spada od roku 2003); b) picie alkoholu – przynajmniej raz w ciągu miesiąca przed badaniem piwo piło aż 72% badanych, wódkę lub inne mocne alkohole – 63%, a wino – 41%; w ciągu miesiąca przed badaniem przynajmniej raz upiło się 44% uczniów, a 8% upiło się co najmniej trzy razy; c) narkotyki – 17% badanych przyznało się do przynajmniej jednorazowego użycia narkotyku w ciągu roku przed badaniem; najczęściej stosowanymi narkotykami były marihuana lub haszysz, następnie leki uspokajające lub nasenne nie przepisane przez lekarza; spada liczba osób sięgających po dopalacze: w 2016 roku tylko 1% osób przyznał się do użycia dopalacza w ciagu ostatniego miesiąca, a 2% - w ciągu ostatniego roku; d) internet – według badania nadużywanie internetu powoduje problemy u 20% badanych, a u 4% obserwuje się cechy uzależnienia od internetu; uzależnienie to występuje przede wszystkim u osób spędzających w internecie więcej niż sześć godzin dziennie; e) hazard – rośnie zainteresowanie hazardem wśród młodzieży; w roku 2016 w grach liczbowych innych niż Lotto brało udział 20% badanych (przy czym więcej chłopców niż dziewcząt); w grupie wysokiego ryzyka uzależnienia znajduje się 6% badanych[32]. Bez względu na rodzaj uzależnienia, rodzice powinni zwracać uwagę na niepokojące sygnały ze strony dziecka, takie jak: – zapach alkoholu lub tytoniu w oddechu lub na skórze dziecka; – zmiana zachowania, większa kłótliwość lub nawet skłonność do fizycznej agresji; – spędzanie ponad 20 godzin w tygodniu w internecie lub na grach komputerowych; – zaczerwienione oczy, częste uskarżanie się na kłopoty ze zdrowiem (bóle grypopodobne, problemy z żołądkiem); – nadmierne zmęczenie; – utrata zainteresowania szkołą; – gorsze oceny; – opuszczanie lekcji; – nowi przyjaciele (nie interesujący się rodziną ani zajęciami szkolnymi dziecka); – szmatki lub kawałki papieru nasiąknięte chemikaliami; – farba lub inne plamy na ubraniu, dłoniach lub twarzy; – poczucie samotności; – depresja; – szkodliwe lub ryzykowne zachowania (np. niszczenie przedmiotów, wandalizm, kradzieże); – zadawanie sobie ran; – zachowania kompulsywne; – zaburzenia odżywiania[33]. Leczenie uzależnień Celem leczenia jest zaprzestanie przez pacjenta stosowania danej substancji lub wykonywania danej czynności (lub wykonywanie jej w sposób o wiele mniej intensywny, nie dający szkodliwych efektów). Formy leczenia objemują: a) detoks – proces usunięcia szkodliwej substancji z organizmu; najlepiej, aby przebiegał pod kontrolą lekarza czuwającego nad bezpieczeństwem pacjenta; w razie potrzeby lekarz może podać choremu leki łagodzące objawy; detoks przeważnie trwa od kilku godzin do kilku dni; b) leczenie substytucyjne – stosowane w przypadku osób uzależnionych od opioidów; osobom tym bardzo trudno zachować długoterminową abstynencję, dlatego oferuje się im zamianę nielegalnych opioidów na środki legalne, przepisywane przez lekarza, i z wielu względów o wiele bezpieczniejsze, takie jak metadon (pełny agonista receptorów opioidowych) lub buprenorfina (częściowy agonista receptorów opioidowych); leczenie substytucyjne poprawia fizyczną i psychiczną kondycję pacjenta, a także dobrze wpływa na jego funkcjonowanie społeczne[34];c) reprogramming – uczenie pacjenta nowych, korzystnych zachowań;d) psychoterapia indywidualna;e) psychoterapia grupowa;f) psychoedukacja;g) trening umiejętności;h) terapia skoncentrowana na rozwiązaniach. Terapia może przebiegać w placówce zamkniętej, na oddziale dziennym lub ambulatoryjnie, w poradni leczenia uzależnień. Wybierając placówkę, upewnijmy się, czy leczy ona daną formę uzależnienia. Na leczenie w warunkach stacjonarnych wymagane jest skierowanie (od lekarza rodzinnego lub psychiatry). Do poradni leczenia uzależnień możemy się zgłosić bez skierowania[35]. Z powodu uzależnienia cierpi nie tylko osoba chora, ale także jej bliscy. Dlatego często warto, by terapię przeszedł także współmałżonek lub partner osoby uzależnionej (terapia dla współuzależnionych – często to od niej zaczyna się proces zdrowienia rodziny) lub cała rodzina (terapia rodzinna). Również dzieci osób uzależnionych mogą przejść leczenie, chociażby już jako osoby dorosłe – istnieją np. różne formy terapii dorosłych dzieci alkoholików. Bibliografia asked-questions/there-difference-between-physical-dependence o [22] [23] [24] [25] [26] [27] [28] [29] [30] [31] [32] [33] [34] [35] uzalezniony-moze-wziac

uskarżanie się na ból